Tōkaidō, czyli po naszemu Droga wschodniego morza to jedna z pięciu najważniejszych dróg dawnej Japonii. Łączyła Edo (dzisiejsze Tokio) i Kioto, a pomiędzy oboma miastami znajdowały się 53 stacje (shukuba), które oferowały strudzonym wędrowcom odpoczynek, nocleg i pożywienie. Dzisiaj nie bylibyśmy w stanie przejść całej trasy, ponieważ większa jej część już nie istnieje, zachowały się tylko fragmenty. Na szczęście wydawnictwo Hobbity oferuje nam w zamian planszową wersję tej drogi, która pozwala naprawdę wczuć się w dawnych podróżników.

Klimat to na pewno jeden z ważniejszych atutów tej gry. Minimalistyczna plansza z przyjemnymi dla oka ikonami stacji, karty z tradycyjnymi japońskimi daniami i pamiątkami, a przede wszystkim elementy obrazów, które składają się na piękne panoramy. To wszystko połączone z dobrze dobraną muzyką potrafi naprawdę przenieść wyobraźnią na trasę Tokaido. Ciężko się nie zgodzić, że wykonanie gry stoi na naprawdę wysokim poziomie. Zaczynając od tego, co widzimy przed kupnem, a kończąc na najmniejszych elementach gry. Pudełko zrobiono z grubej tektury, więc nawet noszone w plecaku potrafi przeżyć naprawdę długo (choć rogi powoli się zdzierają, ale to cecha każdego pudełka). Po zdjęciu górnej pokrywy wita nas ośmiostronicowa instrukcja wypełniona masą obrazków i przykładów. Już po pierwszym przeczytaniu praktycznie wszytko jest jasne, więc w czasie gry rzadko po nią sięgałem. Zaraz pod instrukcją znajduje się trzyczęściowa plansza - kwintesencja tej gry. Jej design jest taki czadowy, że gdy rozpakowywałem grę po raz pierwszy, nad samym jej podziwianiem spędziłem dobre 5 minut. W pudełku znajdziemy jeszcze małe karty, z dobrej jakości papieru, cienkie kartoniki z panoramami, karty postaci z grubszej tektury, drewniane pionki i znaczniki graczy. Wszystko to w ładnej wyprasce, która pozwoli łatwo posegregować elementy. Przy transporcie niestety dużo elementów zmienia swoje położenie w środku, no i nie widzę tam miejsca na dodatki. Koszulki na karty nie są potrzebne do grania, bo w czasie gry wszystkie leżą na planszy, albo na stole, więc nie da się ich za bardzo miętolić.

Zasady Tokaido są bardzo proste. Tak naprawdę to trzeba tylko wiedzieć do czego służy każde pole i można zaczynać grać. Ale lećmy od początku. Na starcie, każdy z graczy dobiera dwie karty postaci, z których wybiera jedną, a drugą odrzuca. Każda postać ma inny efekt specjalny i inną sumę pieniędzy na początek gry. Pionki ustawia się na pierwszym polu i można zaczynać. Ale hola! Gdzie są kostki? Ano nigdzie. Ruch ma zawsze ostatni gracz, to znaczy, że jedna osoba może zrobić nawet kilka ruchów pod rząd i to gracz wybiera, gdzie chce się wybrać. Do wyboru ma 8 pól i gospodę, w której spotykają się wszyscy gracze.

Wioska - gracz dobiera 3 karty pamiątek i z dobranych może kupić dowolną ich ilość

Świątynia - gracz przekazuje do 3 monet datku na świątynie, za każdą dostaje punkt i bonus na końcu gry

Podróżnik - gracz spotyka podróżnika, który daje różne bonusy

Panorama (zielona/biała/niebieska) - gracz dobiera kartę panoramy

Gorące źródła - gracz dostaje 2 lub 3 punkty

Farma - gracz dobiera 3 monety

Podróż składa się z 4 etapów, a każdy z nich jest zakończony gospodą, w której można kupić jedzenie. Gra kończy się po dojściu wszystkich graczy do ostatniej gospody, a wtedy wygrywa osoba z największą ilością punktów.

Gra działa dobrze w każdą ilość graczy (choć trzeba przyznać, że we dwójkę nie jest zbyt wciągająca). Rozgrywka nie jest zbyt mózgożerna, więc raczej nie spotyka się tutaj paraliży decyzyjnych. Ciężko też coś dobrze zaplanować, bo zanim kolejka wróci do nas, to nasze plany zostaną pokrzyżowane ze 3 razy. Na swój ruch nie trzeba czekać długo, gra jest bardzo dynamiczna, a rozgrywka trwa przeważnie koło 40 minut. Ne ma tutaj zbyt dużo losowości, poza doborem kart w sklepie, albo gospodzie. Bardzo przyjemnie się gra w rodzinnym gronie, ale raczej nie zagrałbym w Tokaido ze starszymi wyjadaczami. Znikoma interakcja polega tylko na zasadzie ,,Stanę tutaj, żeby on nie stanął”. W wariancie dwuosobowym dochodzi jeszcze jedna zasada z graczem botem (sterowanym przez graczy), która trochę zaostrza interakcję, ale wciąż nie można tutaj powiedzieć o mocnym przeszkadzaniu.

Tokaido jest idealną grą familijną, gdzie nie gra się bardzo często w gry planszowe. Jest też naprawdę dobra do wprowadzania nowych osób w świat gier, ale po kilkunastu rozgrywkach zaczyna się nudzić (choć te pierwsze kilkanaście gier jest naprawdę fantastycznych!). Nie ma tutaj mechanizmu, który zmieniałby coś w każdej rozgrywce. Za każdym razem mamy tę samą planszę i te same karty, tylko w innej kolejności, więc różnica tkwi tylko w postaci, którą gramy, a mamy ich 10. Gra jest całkowicie niezależna językowo, więc łatwo można grać z ludźmi z innego kraju. Bardzo cenię sobie Tokaido za klimat i sięgam po nią kiedy tylko spotykam się z kimś, kto nie siedzi za bardzo w grach planszowych.

Plusy:

-Naprawdę dobry klimat

-Ilustracje są fantastyczne

-Niezależna językowo

-Idealna dla nowych graczy, albo do pogrania z rodziną

-Istnieje wersja mobilna

Minusy:

-Powtarzalna, nudzi się po kilkunastu rozgrywkach

-Prosta mechanika nie przypadnie do gustu osobom, które lubią duże gry